Maar voor de meesten van ons is ouderenzorg iets dat pas laat in het leven voorkomt. Niet voor ons… voor mij. Met de hulp van een bureau konden we thuiszorg krijgen voor het te laat was. Ongeveer twee of drie jaar geleden werd bij mij dementie vastgesteld. Eerst dacht ik dat het gewoon jeugdzorgen over geld waren, maar na verloop van tijd begon het er meer op te lijken dat het postjeugd was. Op een morgen liep ik gewoon de keuken in en mijn moeder haalde me uit een stoel en vroeg wat er mis was. Ik zei mam, ik ben in orde. Toen vertelde ze me dat ik een beetje overstuur in bad lag en me niet meer kon herinneren waar de badkamer was. Ik besefte dat er iets anders aan de hand was. Dezelfde namiddag had ze me uit de badkamer getrokken, ze zei me dat ik er gespoeld uitzag en dat ik de volgende dagen geen bad moest nemen. Soms liet ik gewoon het water lopen terwijl ik onder de douche stond. Ik had geen idee wat ik de hele dag en de hele nacht moest doen.
Ik had geen andere keuze dan een bureau in te huren. Een vriend van een vriend, die gepensioneerd verpleegster-majoor was, deed wat onderzoek en ontdekte over het respijtzorgprogramma, dat zorg biedt aan verpleegtehuizen, voltijdse medische klinieken en dergelijke. Het kan erg duur zijn. Toen kwam er een oudere vriendin van mij opdagen. Ze zit in een instelling voor langdurige zorg en was naar mij doorverwezen door de directeur van haar afdeling. Ze ging daar al jaren heen en niemand had haar ooit doorverwezen, omdat ze zo geweldig was met haar geestelijke beperkingen. Ik hielp haar inchecken en we gingen naar buiten in de zon. We waren blij en gingen toen terug in onze auto en reden de zonsondergang tegemoet. Onlangs zaten we ineens in de voorkamer in de kleine eetzaal bij het ouderlijk huis. Mijn vriendin was zenuwachtig en bleef haar adres maar zeggen. Tenslotte haalde een verpleegster onverwacht een van onze familieleden, die achter in de tachtig is, uit zijn rolstoel op een bed en reed hem de kamer in.
Niemand had nog gebeld. Alle stappen van de administratie waren ondernomen, tot zijn grote ontsteltenis. Maar het was hun begrip en verwacht begrip. Het was zo vreemd toen we daar terugkwamen – ik bedoel dat ik zoveel jaar geleden uit mijn cel was gehaald toen ik gedwongen werd mijn achtjarige broertje achter te laten die ik had achtergelaten om bij de marine te gaan studeren. Na het beëindigen van mijn tijd bij de Marine en gevolgd door een masters- en lerarendiploma en een tienjarige zoektocht in de psychologie om vervolgens nog eens acht jaar in dit heerlijke kleine vakantieoord te wonen, ben ik terug op de plaats waar ik volgens de staat en de papieren de laatste tien jaar moest wonen. Vlak voor mijn familie vertrok, besloot de staat mij in te huren om voor mijn ouders te zorgen. Mijn moeder zat midden in een kankergezwel. Mijn vader was een paar dagen eerder gevallen en was totaal van de kaart door de ziekte. Terwijl mijn moeder stierf, bracht ik vele lange uren door met het verzorgen van haar man die een drievoudige bypassoperatie onderging.De eerste 20 jaar van hun leven, was het ook mijn taak als begeleider van mijn moeder en vader.
Mijn vaders zwakte is een zegen voor me geweest. Ik heb geleerd dat velen die langer leven dan hun echtgenoot, graag koken. Ik moet zeggen, ik heb nog geen man ontmoet die niet geniet van een warme maaltijd. Esthetisch gezien, heb ik veel plezier beleefd aan koken en de tijd nemen om een kip te villen. Ik heb mijn moeder in haar handen gezien en ik ben uit mijn kindertijd gehaald. Ik voel me alsof ik van mijn wereld naar de hare ben gebracht. Ik ben 58 jaar oud geworden. s Nachts, als ik lig te luisteren naar de nachtgeluiden van de vogels, ben ik in een wereld van fantasie. Mijn wereld is hier, het is een plaats waar elke glimlach en zonnebaden je comfortabel en warm kan maken. Toen ik opgroeide als enig kind kon ik nooit begrijpen waarom mijn moeder bang voor me was. Zij was meestal de pestkop van het schoolplein. Ze was ofwel bang of opgewonden, afhankelijk van welke. Ik was ooit als volwassene bang voor mijn eigen vader. Hij kon dik of dun zijn, hoe kon ik dat weten. Hij was gekleed in oude kleding, zijn haar kwam uit de zakken van zijn vader, hij reed op een oud paard en reed er behoorlijk hard op. Hij sprak een taal die ik nauwelijks verstond. Als hij me al zag, leek hij me niet te kennen. Toen ik 30 was, werd bij mijn moeder een vorm van dementie vastgesteld en mijn vader begon zich een beetje vreemd te gedragen. Hij kleedde zich ook vreemd. Hij wisselde zijn benzinetype schoenen van dag tot dag af en zijn kleren waren vaak omdat hij niet wist wat hij moest kiezen. Zijn veranda luchtigheid maakte me bang of bezorgd.